Dla większości osób idealnym zwieńczeniem związku z ukochaną osobą są zaręczyny. Podniosła, wyczekiwana chwila poprzedzona jest poszukiwaniami idealnego pierścionka – symbolu miłości łączącej dwoje ludzi pragnących spędzić ze sobą resztę życia. Jak to się stało, że to właśnie wsunięcie pierścionka na palec ukochanej jest ważnym zwyczajem utrwalonym w większości kultur? Sprawdź!

Pierścionki zaręczynowe: od starożytności do współczesności

Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że pierścionki zaręczynowe nie są wytworem współczesnych ludzi. Okazuje się, że tradycję wręczania pierścionków zaręczynowych zawdzięczamy starożytnym Egipcjanom, dla których okrąg był najdoskonalszym symbolem wieczności. Egipskie narzeczone otrzymywały dwa pierścionki – jeden przeznaczony do noszenia publicznie, a drugi w domowym zaciszu. Pierścionek nie bez powodu nakładany był (i do tej pory jest) na palec serdeczny. To właśnie w jego miejscu przebiega Vena amoris (żyła miłości), która, według staroegipskich wierzeń, biegnie prosto do serca.

Zwyczaj osadzania w pierścionkach diamentów zawdzięczamy Maksymilianowi I Habsburgowi żyjącemu w epoce renesansu. To właśnie przy pomocy pierścienia z okazałym diamentem oświadczył się Marii Burgundzkiej, dając początek nowej tradycji.

„Diamenty są wieczne”

Na początku ubiegłego stulecia zwyczaj wręczania pierścionków zaręczynowych z diamentem nieco się zatarł. Drugie życie diamentowym błyskotkom dała marka De Beers, wprowadzając na rynek niezwykle udaną kampanię reklamową przebiegającą pod kultowym hasłem „Diament jest wieczny”. Od 1947 roku to właśnie klasyczne, złote obrączki z centralnie umiejscowionym, krystalicznym diamentem są numerem jeden wśród panów pragnących zadać swojej wybrance najważniejsze pytanie: czy zostaniesz moją żoną?